Do’s & Don’ts.
Wat elke ouder & iedere hondenbezitter
zou moeten weten.
Goed, laten we maar eens beginnen met een veelbetekenend, vaststaand feit: veruit de meeste hondenbeten worden toegebracht aan leden van het eigen gezin.
Nog een ander onweerlegbaar gegeven: in het merendeel van de gevallen zijn kinderen het slachtoffer…!
Hoe kan dit?
Het antwoord is even simpel als veelomvattend: volwassenen zien en/of begrijpen (te) vaak het gedrag van de hond niet.
Ongewild en onbedoeld worden er over & weer grenzen niet gerespecteerd en/of situaties gecreëerd waarin incidenten kunnen ontstaan. In een kwestie van een paar seconden; soms zelfs minder….
Voor een veilige vriendschap tussen kinderen & honden is begeleiding van een volwassene – met kennis van zaken! – absoluut onontbeerlijk.
Omgaan met honden is iets dat je moet leren. Het is in de meeste gevallen niet iets dat vanzelf gaat. Dat geldt voor ons volwassenen, maar zeker ook voor kinderen.
Oorzaak & gevolg
Oorzaak
In hun onschuldige onwetendheid kunnen kinderen heel gemakkelijk dingen doen, die een hond vervelend vindt: ineens aaien of wegrennen. Om z’n nek hangen om hem te knuffelen, aan z’n staart trekken of – als het kind zich onzeker voelt – starend aankijken.
Gevolg
De hond zal dan, als antwoord op de actie, bepaald gedrag gaan vertonen, bijvoorbeeld weglopen, z’n kop afwenden, z’n bek likken of zelfs grommen.
Wanneer deze boodschap niet wordt begrepen of gerespecteerd, dan heeft hij op een bepaald punt geen andere keuze dan (letterlijk) van zich af te bijten.
En dan is de ellende vaak niet te overzien…!
Onze huid is nou eenmaal dun en kwetsbaar en niet bestand tegen een hondenknauw. In het geval van kleine kinderen speelt bovendien mee, dat ze door hun lengte met hun gezicht al snel binnen bijtafstand van de hond zijn; met alle consequenties vandien.
Dit soort voorvallen kent alleen maar verliezers….
De ervaring van zo’n incident kan een leven lang worden meegedragen. Zowel door het kind – dat misschien voor altijd bang blijft voor honden – als door de hond, die gestraft wordt voor iets waar hij geen schuld aan heeft. En daardoor een belangrijk stuk vertrouwen en onschuld kwijt raakt.
Het moge duidelijk zijn: dit willen we koste wat het kost voorkomen!
Voorkomen kan!
Als jij weet wat je in de gaten moet houden en hoe je op ongewenste situaties reageert, dan kan de interactie tussen kind & hond voor alle partijen een fijne ervaring zijn!
Gelukkig zijn er een aantal spelregels, die ervoor zorgen dat het risico tot een aanvaardbaar minimum beperkt kan blijven. (Blijf je er altijd van bewust dat kinderen kinderen zijn en honden honden. Supervisie blijft dus altijd noodzakelijk om ongewenste situaties op tijd bij te kunnen sturen!)
Als baasje heb jij àltijd de eindverantwoording; je kan je hond nooit de schuld geven. Punt.
Ook al is dat confronterend: als het fout loopt, dan ben jij niet oplettend en doortastend genoeg geweest.
That’s just the way it is….
Do’s & Don’ts
1. Jij zal degene moeten zijn die contact tussen kind en hond begeleidt
Neem er even rustig de tijd voor om kinderen uit te leggen hoe ze het best met een hond om kunnen gaan.
En let tegelijkertijd goed op de lichaamstaal van je hond: zie wat hij van moment tot moment communiceert.
2. De hond wordt niet alleen gelaten met een (jong) kind of er door uitgelaten
Ook niet als het kind tot het eigen gezin behoort!
Jonge kinderen en honden hebben gemeen dat ze vaak impulsief kunnen reageren, waardoor potentieel gevaarlijke situaties kunnen ontstaan, die in een seconde kunnen escaleren.
Tijdens het uitlaten hebben jonge kinderen bovendien niet het vermogen om situaties altijd goed in te schatten en de hond vanuit een kalme assertiviteit te begeleiden.
3. Laat (je) kinderen altijd de hond rustig en van opzij benaderen
Van voren benaderen kan ongemakkelijk zijn voor een hond. Van achteren benaderen kan een schrikreactie opleveren. Van opzij is niet confronterend of bedreigend.
4. Als de hond wegloopt…
Wanneer de hond van een kind wegloopt, dan is dat een teken dat hij met rust gelaten wil worden. Zorg ervoor dat kinderen dit signaal herkennen en respecteren.
5. Als de hond slaapt…
Als de hond slaapt, dan laten we hem slapen en gaan we niet naar ‘m toe.
Bovendien zorgen we ervoor dat hij niet kan schrikken van iets dat dicht bij hem gebeurt. (Dus niet langs hem heen rennen, bijvoorbeeld.)
6. Als de hond eet…
Of kauwt hij lekker op een kluif? Ook dan blijven de kinderen uit z’n buurt.
7. Respecteer de eigen “ruimte” van de hond
Als de hond zich ergens heeft teruggetrokken, dan is dit een teken dat hij even met rust gelaten wil worden. Kinderen zal geleerd moeten worden dit te respecteren.
8. En ook…
Geen vingertjes of voorwerpen in de buurt van de ogen, oren of neus en bek van de hond!
9. Sta opspringen van de hond niet toe
Zodra de hond tegen een kind opspringt corrigeer je dit meteen.
Je wil je hond leren dat kinderen hartstikke leuk zijn om mee te spelen, maar dat er wel een soort respectvolle gedragscode is waar beide partijen – en dus ook hij – zich aan dienen te houden.
10. Temper opwinding
Als je ziet dat je hond opgewonden wordt – ook als dat uit blijdschap is – dan temper je dit gedrag op rustige wijze.
Vrijwel al het ongewenste gedrag komt voort uit opwinding/enthousiasme/spanning…! En voorkomen is dan ook beter dan genezen!
11. Laat het initiatief voor contact aan de hond
Laat de hond uit eigen initiatief naar de kinderen komen, in plaats van de kinderen op de hond af te laten gaan.
(Natuurlijk kan je hier ruimer mee omspringen met kinderen van het eigen gezin, maar je wilt wel dat ze de hond kalm benaderen.)
12. Een absolute Don’t…!
Laat kinderen niet – maar dan ook nooit en onder geen beding…! – op de hond klauteren of met speelgoed op hem spelen.
Tot slot
Als je de rust weet te bewaren, dan verklein je de kans op “ongelukjes” vanzelf al aanzienlijk. Houd hond en kind dus een beetje kalm in elkaars nabijheid…!
Sukses & houd me op de hoogte van jullie ervaringen!
